آسیب روتاتور کاف شانه به علت افزایش سن و فعالیت شدید در ورزشکارانمتخصص دیسک و ستون فقرات،شانه، زانو،دست و مچ پا

آناتومی یا تشریح روتاتور کاف

عضلات روتاتور کاف از استخوان کتف آغاز می‌شوند و به سر استخوان بازو (بالای استخوان بازو) می‌چسبند.چهار عضله‌ی روتاتور کاف باعث ایجاد تحرک و استحکام در شانه می‌شوند. این چهار عضله‌ی درگیر در روتاتور کاف عبارتند از:

• ساب اسکاپولاریس، در جلوی شانه
• سوپرااسپیناتوس، در بالای شانه
• اینفرااسپیناتوس، در پشت شانه
• ترس مینور، همچنین در پشت شانه قرار گرفته است، زیر اینفرااسپیناتوس

هنگامی که به درستی کار می‌کنید، این عضلات:

• به شانه کمک می‌کنند که به آرامی سرتاسر ۱۸۰ درجه آزادی تحرک خود حرکت کنند.
• مفصل کروی گودالی را با محکم چسباندن سر شانه‌ای نسبتا بزرگ به استخوان کاسه‌ای نسبتا کوچک تثبیت می‌کنند.

آسیب به روتاتور کاف ثبات مفصل شانه و دامنه حرکت را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

آسیب‌های روتاتور کاف چگونه رخ می‌دهند؟

آناتومی پیچیده‌ی شانه امکان انعطاف پذیری عالی و قوی را فراهم می‌کند. این پیچیدگی همچنین شانه را مستعد ابتلا به آسیب می‌کند، و آسیب‌های روتاتور کاف رایج هستند. آسیب‌های روتاتور کاف به طور معمول به تروما، انحطاط بافت و گیر افتادگی شانه نسبت داده می‌شوند. پرتاب کننده‌های توپ بیس بال دارای حرکت پرتابی خاص هستند که آنها را در معرض خطر بیشتری برای مشکلات روتاتور کاف قرار می‌دهد. تمام چهار منبع این آسیب در زیر توضیح داده شده‌اند.

• آسیب حاد ناشی از یک حادثه‌ی ضربه‌ای تک: روتاتور کاف می‌تواند در یک ضربه‌ی تکی آسیب ببیند، برای مثال زمانی که فرد با تکیه گاه قرار دادن دستش از افتادن جلوگیری می‌کند، جسم سنگین بلند ‌کند، یا فعالیت‌هایی انجام ‌دهد که نیرو یا کشش خیلی زیادی را روی شانه اعمال می‌کنند، مانند نگه داشتن طناب اسکی روی آب.
• انحطاط طی ماه‌ها یا سال‌ها رخ می‌دهد: با گذشت زمان و افزایش سن و استفاده‌ی بیش از حد از شانه، به ویژه در افراد بالای ۴۰ سال وافرادی کهمشاغلشان نیازمند بالا و پایین بردن مکرر بازو است مانند سقف سازی یا نجاری، روتاتور کاف رو به انحطاط می‌رود. پارگی‌های کوچکی که در روتاتور کاف ایجاد می‌شوند، آن را ضعیف‌تر می‌کنند و بیشتر مستعد پارگی‌های بزرگتر قرار می‌دهند. ممکن است این پارگی‌های بزرگ بدون هیچ گونه آسیب قابل توجه رخ دهند.
• گیرافتادگی شانه باعث فشرده شدن روتاتور کاف می‌شود: انحطاط روتاتور کاف گاهی اوقات مربوط گیر افتادگی شانه است. سندرم گیر افتادگی شانه یک چترواژه است که درد ناشی از فشردگی عضلات، تاندون‌ها یا بافت‌های نرم دیگر را توصیف می‌کند که بین پایین استخوان کتف و بالای مفصل کروی گودالی شانه در تنگنا قرار می‌گیرند. این فضا، فضای ساب‌اکرومیال نامیده می‌شود.

آسیب‌های روتاتور کاف: علائم

رایج‌ترین علائم آسیب‌های روتاتور کاف عبارتند از: سفتی، ضعف، از دست دادن دامنه‌‌ی حرکتی، و مهمتر از همه، درد شانه .

• درد شانه. افرادی که دارای آسیب‌های روتاتور کاف هستند در مورد درد، به ویژه در شب، شکایت دارند. درد همچنین ممکن است هنگام بالا بردن دست روی سر یا گرفتن پشت کمر احساس شود.
• سفتی. صبح هنگام بیدار شدن از رختخواب ممکن است شانه بیشتر احساس سفتی داشته باشد.
• ضعف عضلانی. بالا بردن بازو روی سر یا دور نگه داشتن بازو از بدن ممکن است دشوار باشد. عضلات در پشت شانه ممکن است در سمت آسیب دیده کوچکتر از سمتی که آسیب ندیده است باشند.
• کاهش محدوده فعال حرکت. یک فرد دارای آسیب روتاتور کاف ممکن است قادر به حرکت بازو در یک محدوده طبیعی حرکتی نباشد. با این وجود، گاهی اوقات بازو می‌تواند بی‌مقاومت حرکت کند، به این معنی که فرد دیگری می‌تواند بازوی آسیب دیده را بلند کند و آن را در محدوده حرکتی کامل بچرخاند.
• تورم و حساسیت به لمس. جلوی شانه اغلب متورم و حساس به لمس است.
• صدای مفاصل یا کریپتاسیون (تق تق مفصل شانه). احساس تق تق در شانهنیز رایج است، و ممکن است نشانه‌ی این باشد که مفصل کروی گودالی به درستی در جای خود قرار نگرفته است.

درجه بندی آسیب‌های روتاتورکاف

بسیاری از پزشکان به پاره شدن روتاتور کاف به عنوان یک “پارگی کامل” یا “پارگی جزئی” اشاره می‌کنند.

• یک پارگی کامل پاره شدن کامل بافت نرم است.
• پارگی جزئی نشان دهنده این است که بافت نرم هنوز سالم است. پارگی‌های جرئی روتاتور کاف گاهی اوقات بر اساس شدت طبقه‌بندی می‌شوند:

1. درجه ۱ برای پارگی‌های کمتر از ۳ میلی متر
2. درجه ۲ برای پارگی ۳ تا ۶ میلی متر
3. درجه ۳ برای پارگی‌هایی که بزرگتر از ۶ میلی متر هستند.

پزشکان دیگر ممکن است به سادگی بر اساس اینکه آیا عضله یا تاندون بیش از نیمه پاره شده‌اند یا نه، پارگی را دسته بندی کنید:

1. درجه بالا نشان دهنده‌ی پارگی بزرگتر از ۵۰ درصد ضخامت
2. درجه پایین نشان دهنده‌ی پارگی کمتر از ۵۰ درصد ضخامت

قبل از تشخیص پارگی روتاتور کاف یا بررسی شدت آن، پزشک باید سایر علل احتمالی درد شانه مانند التهاب کیسه‌ی زلالی، بیماری ستون فقرات گردنی و آرتروز شانه، را بررسی کند.

روند تشخیصی برای درد روتاتور کاف

فرآیند تشخیصی معمولا با صحبت کردن با بیمار و معاینه‌ی فیزیکی آغاز می‌شود و ممکن است شامل تصویربرداری پزشکی مانند اشعه ایکس، اولتراسوند یا ام آر آی باشد.

صحبت با بیمار

پزشک در مورد سابقه‌ی درد ناشی از فعالیت‌هایی که در آنها بازوی بیمار روی سر قرار می‌گیرد، درد در هنگام شب، ضعف و کاهش محدوده حرکت ناشی از درد از او سوال می‌پرسد.

معاینه‌ی بدنی

پزشک به صورت فیزیکی روتاتور کاف را بررسی می‌کند (به ویژه جلوی شانه، معمولا تحت تاثیر قرار می‌گیرد). با انجام آزمایش مجزا روی عضلات روتاتور کاف شانه و انجام برخی حرکات فشاری برای کنترل گیرافتادگی و ناپایداری شانه، پزشک می‌تواند آسیب‌های روتاتور کاف را بدون استفاده از آزمایش‌های تصویربرداری تشخیص دهد.

اشعه‌ی ایکس

اشعه ایکس ساده، که رادیو گراف نیز نامیده می‌شود، می‌تواند به پزشک در ارزیابی آرتروز شانه، گیر افتادگی استخوان و تاندونیت کلسیفیه که در آن تهنشین‌های کلسیم در تاندون‌ها تشکیل شده‌ است کمک کند. به استثناء مورد آخر، رادیوگرافی آسیب در خود روتاتور کاف را مشخص نمی‌کند، اما ممکن است عوامل خطر پارگی تحلیل رونده یا شواهدی از آسیب شانه در گذشته را نشان دهد.

اولتراسوند

اولتراسوند روشی است که بیش از پیش برای تشخیص آسیب‌های روتاتور کاف و دیگر آسیب‌های یافت نرم شانه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد. بر خلاف اشعه ایکس، اولتراسوند به پزشک این امکان را می‌دهد که بافت‌های نرم مختلف (مانند ماهیچه ها) را شناسایی کند. این کار را می‌توان در مطب پزشک انجام داد؛ و هیچگونه تابشی به بدن بیمار فرستاده نمی‌شود. علاوه بر این، به دلیل اینکه اولتراسوند تصویربرداری بی‌درنگ را ارائه می‌دهد، پزشک می‌تواند از بیمار بخواهد شانه‌اش را حرکت دهد و حرکات بافت نرم را بر روی صفحه مشاهده کند، و این روش به پزشک در بررسی یا رسیدگی به مشکلات گیرافتادگی شانه کمک می‌کند.

ام آر آی

ام آر آی استاندارد طلایی برای تجسم آسیب‌های روتاتور کاف بوده است، زیرا یک تصویر دقیق و مرحله‌ای از شانه نشان می‌دهد که سونوگرافی نمی‌تواند ارائه دهد. با این حال، ام آر آی به پزشک این امکان را نمی‌دهد که تغییرات بافت نرم را در طول حرکت شانه مشاهده کند. بیمار باید در طول این روش که حدود ۳۰ دقیقه طول می‌کشد، کاملا بی‌حرکت باشد.بسته به علائم و شرایط بیمار، پزشک ممکن است بلافاصله یک تصویربرداری پزشکی یا درمان غیر جراحی را تجویز کند و رویکرد صبر کن و ببین را بکار گیرد.

درمان آسیب‌های روتاتور کاف

گزینه‌های زیادی برای درمان بالقوه‌ی اکثر آسیب‌های روتاتور کاف وجود دارد. آسیب‌های جزئی و انحطاطی روتاتور کاف اغلب به استراحت و توانبخشی پاسخ نشان می‌دهند. در صورتی که استراحت، توانبخشی و دیگر درمان‌های غیر تهاجمی کار نکنند، ممکن است تزریق توصیه شود. جراحی به طور معمول برای بیماران با پارگی کامل یا پارگی‌های درجه بالای روتاتور کاف انجام می‌شود.

کنترل آسیب‌های روتاتور کاف

فرایند معمول کنترل آسیب‌های عضله روتاتور کاف و تاندون مستلزم این است که بیمار صبر و تلاش مداومی از خود نشان دهد. این رویکرد سه مرحله دارد:

حفاظت و کنترل درد

درمان اولیه برای آسیب‌های روتاتور کاف شامل کنترل درد و استراحت نسبی است. مدیریت کافی درد معمولا با داروهای ضد التهابی یا تزریق کورتیزون به دست می‌آید. ممکن است بیمار مجبور باشد برای محدود کردن حرکت شانه از بریس یا اسلینگ استفاده کند. عدم تحرک شانه باید تا آنجا که ممکن است مختصر باشد، حتی در ارتباط با پارگی‌های کامل. عدم تحرک برای مدت زمان طولانی می‌تواند منجر به عوارض بیشتر، مانند از دست دادن دامنه حرکت و عارضه‌ی دردناک به نام شانه یخ زده شود.

مرحله‌ی نیرو بخش یا احیاگر

پارگی‌ها با ضخامت جزئی و تاندونیت ممکن است با درمان خانگی یا فیزیوتراپی درمان شوند. هنگامی که درد و محدوده‌ی حرکت اصلاح شدند، درمان بر روی تقویت روتاتور کاف، اصلاح توانایی و کمبودهای انعطاف پذیری یا عدم تعادل و اصلاح مشکلات ثبات و تحرک اطراف استخوان کتف در پشت شانه (که می‌تواند روتاتور کاف را تحت تاثیر قرار دهد) تمرکز دارد.

مرحله‌ی منسجم یا تلفیقی

در طول این مرحله بیمار با گنجاندن حرکات بیومکانیکی مناسب در مهارت‌های ورزشی و پیچیده، فعالیت‌های معمول خود را از سر می‌گیرد.. به عنوان مثال، تغییرات کوچک در حرکات پرتاب یا بلند کردن ممکن است به جلوگیری از علائم و آسیب‌های آینده کمک کند. اگر این درمان‌های اولیه کار نکنند، پزشکان ممکن است سایر درمان‌های غیر تهاجمی دیگر یا تزریق را توصیه کنند.

درمان غیرجراحی

چندین روش درمان غیر تهاجمی برای آسیب‌های تاندون روتاتور کاف در زیر شرح داده شده است. در مورد این درمان‌ها به درستی تحقیق نشده است، و هیچ توافق کلی در مورد اینکه آیا آنها کار می‌کنند یا نه وجود ندارد. در حالی که درمان‌ها ثابت نشده‌اند، برخی از پزشکان و فیزیوتراپیست‌ها معتقدند که قبل از توصیه تزریق یا جراحی، این روش‌ها ارزش امتحان کردن را دارند.

• نیتروگلیسرین موضعی. این دارو به صورت پچ موضعی بوده و ممکن است هم به کنترل درد بینجامد و هم با افزایش جریان خون باعث ترمیم شود. نیتروگلیسرین، اغلب به عنوان یک داروی قلب استفاده می‌شود، که رگ‌های خونی را گشاد و ریلکس می‌کند.
• اولتراسوند.تلاش‌ها جهت ترمیم روتاتور کاف و کاهش درد ممکن است بتوانند کمی از اولتراسوند و تحریک الکتریکی عضله بهره‌مند شوند.
• یونتوفورز.در این درمان از یک جریان الکتریکی خفیف برای وارد کردن یک داروی ضد التهابی (مانند دگزامتازون) از طریق پوست سالم به نواحی دردناک استفاده می‌شود.یونتوفورز ممکن است برای افرادی که نمی‌توانند تزریقات را تحمل کنند یا از انجام تزریق سر باز می‌زنند، مناسب باشد.

این درمان‌ها هنوز هم در حال تحقیق هستند و همچنان اثبات نشده‌اند، با این حال، برخی از شرکت‌های بیمه هزینه‌ی آنها را پوشش می‌دهند. مانند هر درمان انتخابی، بیمارانی که نگران هزینه‌ها هستند باید با شرکت ارائه دهنده‌ی بیمه‌ی خود صحبت کنند.

تزریقات

تزریقات برای درمان آسیب‌های روتاتور کاف معمولا فضای کوچک بین آکرومیون استخوانی را که در بالای شانه و سر بازو قرار دارد، هدف قرار می‎دهند. تاندون‌های روتاتور کاف که به سر بازو می‌چسبند، از این فضای کوچک که اغلب در آن انحطاط و گیر افتادگی رخ می‌دهد، عبور می‌کنند.

تزریق استروئید

تزریقات ساب آکرومیال بی‌حسی موضعی و کورتیزون نیز ممکن است برای کنترل درد استفاده شوند، اما بهبودی را بهتر نمی‌کنند.

پلاسمای غنی از پلاکت

این درمان تزریقی ممکن است در افزایش بهبودی تاندون‌های آسیب دیده نقش داشته باشد؛ با این حال، راحتی بیمار را بهبود نمی‌بخشد (و ممکن است ناراحتی کمی بدتر شود). آماده سازی پی آر پی نیازمند گرفتن یک نمونه خون کوچک از بیمار و قرار دادن نمونه خون در سانتریفیوژ است، جایی که خون با سرعت خیلی بالا چرخانده می‌شود و این امر موجب جدا شدن لایه‌های خون می‌شود. لایه پی آر پی برداشته می‌شود و به تاندون آسیب دیده یا کیسه‌ی زلالی تزریق می‌شود. درمان با پی آر پی در حال حاضر تحت مطالعه بوده و کارشناسان همچنان در حال یادگیری در مورد تاثیر و کارایی این روش هستند. این امید وجود دارد که تزریقی که حاوی غلظت بالایی از پروتئین و سایر واسطه‌های طبیعی ترمیم کننده است باعث تسریع بازسازی سلول‌ها در عضله‌ی آسیب دیده‌ی روتاتور کاف بشود.

پرولوتراپی

درمان شامل چند تزریق هدفمند به روتاتور کاف آسیب دیده است. به طور معمول، این تزریقات حاوی محرکی مانند دکستروز یا سالین (آب قند یا آب نمک) هستند. این تحریک به التهاب و در نهایت به بهبودی منجر می‌شود. این درمان ثابت نشده است، اگرچه طرفداران ادعا می‌کنند که روند بهبودی منجر به ایجاد بافت جدید و در نهایت تعمیر روتاتور کاف می‌شود.پزشکانی که پی آر پی و پرولتراپی را توصیه می‌کنند، معمولا بیش از یک درمان را توصیه می‌کنند. به عنوان مثال، بیمار ممکن است سه جلسه درمان پرولوتراپی را که بین ۲ تا ۴ هفته فاصله دارند، دریافت کند. مانند پی آر پی و پرولوتراپی، به نظر می‌رسد درمان‌های تزریقی دیگر مانند تزریق خون اتولوگ، باعث افزایش التهاب و بهبودی می‌شوند. پزشکان مختلف نظرات مختلفی در مورد اثربخشی هر نوع درمان تزریقی دارند. کارشناسان معتقدند تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است. بیماران ممکن است در صورتی که از درمان‌های غیر جراحی نتایج رضایت بخشی دریافت نکنند، عمل جراحی روتاتور کاف را در نظر بگیرند.

جراحی روتاتور کاف

جراحی برای یک آسیب روتاتور کاف انتخابی در نظر گرفته می‌شود، به این معنی که تصمیم بیمار است که آیا جراحی انجام شود یا نه. به طور معمول، جراحی ممکن است به عنوان یک گزینه برای بیمارانی در نظر گرفته شود که:

• آسیب روتاتور کاف بزرگ با ضخامت کامل یا درجه‌ی بالا دارند.
• یا علائمی دارند که به درمان‌های غیرجراحی و تزریق پاسخ نمی‌دهد.

جراحی باید قبل از اتروفی عضلانی و سایر تغییرات برنامه‌ریزی شود. برای بیمارانی که آسیب روتاتور کاف حاد داشته‌اند، برنامه ریزی جراحی در طی ۶ تا ۱۲ ماه پس از آسیب کافی است.

“کپی فقط با ذکر منبع و لینک بلامانع است.”